Babalar Gününüz Kutlu Olsun

Dört köşe ettin beni bugün… Birşey yaptın ki, ilk kez; oturduğum yerde bulutların üzerine çıkardın beni, inanılmaz 2-3 dakika yaşattın… Bana ne yaptığına dair hiçbir fikrin yok; 10,5 aylıksın daha, bebeklikten çocukluğa geçmekte, yeni yeni kendini ifade eder olmaktasın, ne istediğini işaret etmekte, sinirlendiğinde veya mutlu olduğunda çok net belli etmektesin.

Kısa bir süreliğine öğlen eve uğradım bugün, iş yerinden arkadaşlarımla eve yakın bir yerdeki bir toplantıdan karşıya ofise dönmeden önce. Uyuyordun, üşenmedik bekledik. Gece iyi uyuyamamış, sabah mutsuz ve huysuz uyanmıştın. Yeni dişler gelmekte… Keyifsizsin… Uykudan da keyifsiz uyandın ama yine de evdeki kalabalık ilgini çekti, geldin yanımıza… Kimsenin kucağına gitmek üzere olmadın, benim kucağımda durdun. Kucağımda oturup arkadaşlarıma baksan da kalkmak üzere olmadığın gibi bir ara dönüp başını göğsüme yasladın (ilk kez) ve uzunca bir süre, gözlerin açık göğsümde yattın… Farkında olmadan, belki de ilk doğduğun anki kadar heyecanlandırdın babanı; nefes alamaz oldu… Senin aldığın her nefesi tüm vücudunda hissederken 2-3 dakika boyunca senin sakince yatışının tadını çıkarttı…

Keyifsiz olduğun bir anda bu kadar kendini rahat hissetmen, bu rahatı babanın göğsünde hissediyor olman dört köşe etti babanı; hiç bitmesin istedi o bir iki dakika… (O iki dakika için sayfalar doldurabilir)

Kendini her keyifsiz (veya keyifli) hissettiğinde orada olabilmek için çırpınacak baban, ona her ihtiyaç duyduğunda orada olacak ve hatta o kadar ileri gidecek ki; bugünki o iki dakika gibi anlara “yaşamın anlamı” diyecek…

Kuzum, kızım… Baban hep ihtiyaç duyduğunda, başını yaslamak istediğinde orada olacak…