Hayat Bir Türlü Yüzüne Gülmedi

Sakarya'nın Erenler ilçesinde eşini kaybettikten sonra hayata küsen bir inşaat mühendisi sokaklarda yatıp kalkıyor.

Yıllar önce Erzurum'da küçük yaşta babasını kaybettikten sonra ailesiyle birlikte Sakarya'ya göç eden Yusuf Çavuşoğlu, Sapanca ilçesinde işe ekmek fırıncılığıyla başladı. Kendisine bir ekmek fırını kuran Çavuşoğlu bir taraftan fırını çalıştırırken diğer taraftan üniversiteyi okuyarak inşaat fakültesini bitirdi.

İTÜ'den inşaat mühendisi olarak mezun olan Çavuşoğlu, Sakarya ve Kocaeli'de evler yaparak çok sayıda vatandaşı ev sahibi yaptı.

Eşini Kaybedince Dünyası Altüst Oldu

Gölcük ilçesinde inşaat şirketi kuran ve diğer taraftan ekmek fırınını işleten Çavuşoğlu, 1993 yılında eşi Netice'nin ani ölümüyle yıkıldı. Hayata küsen Çavuşoğlu, ekmek fırınını kapatmak zorunda kalırken, 1999 Marmara Depreminde Gölcük ilçesinde bulunan iş yerlerinin de yıkılmasıyla beş parasız sokaklarda kaldı.

Hayat Çocuklarını da Ondan Kopardı

Eşinin ölümünden sonra 3 çocuğunu devlet yuvasına veren Çavuşoğlu, Erenler ilçesinde boş bir arsayı kendisine mesken tuttu. Çocuklarına yeniden kavuşmak için bir böbreğini organ mafyasına kaptıran Çavuşoğlu'nu talihsizlikler bir türlü bırakmadı.

Talihsizlikler Yine de Peşini Bırakmadı

Barakasını kurduğu arsadan yol geçince barakası zabıtalar tarafından yıkıldı. Kağıt toplayarak karnını doyurmaya çalışan Çavuşoğlu derme çatma bir barakada hayatını sürdürmeye çalışırken, sobası olmadığı halde kendisine valilik tarafından kömür yardımı yapıldı. Yapılan yardımı alınca kısa süreli sevinç yaşayan Çavuşoğlu kömürün içinden çamur çıkmasıyla ikinci kez yıkıldı.

Eşim Benim İçin Çok Değerliydi

Eşinin ölümüyle hayata küsen Yusuf Çavuşoğlu, yaşadıklarını gözyaşları içinde anlatırken yetkililerden başını sokacak sıcak bir yuva istedi.

Eşinin 1993 yılında vefat etmesiyle hayatının alt üst olduğunu anlatan Çavuşoğlu, şöyle konuştu: "O benim için çok değerli biriydi. Hayat onunla çok güzeldi. Ama o ölünce hayatım karardı. Fırında çalışarak üniversiteyi dışarıdan bitirdim. Gölcük'te bir arkadaşımla inşaat mühendisliği bürosu açtık. İşlerimiz iyi gidiyordu. Düzce ve Sakarya'da binalar yaptık. 1999 depremin de bizim yaptığımız binaların hiçbiri yıkılmadı. Beş parasız kaldım. Yurda verdiğim çocuklarıma tekrar kavuşmak için böbreğimi sattım. Böbrek mafyasıymış beş para alamadım. Tek böbreğim kaldı. Çalışıyorum. Kendime bakabilirim. Sıcak bir yuvam olsa başka bir şey istemiyorum."

Yaşadıklarını gözyaşlarına boğularak anlatan Çavuşoğlu, sözlerini şöyle tamamladı: "Hayatımı karton ve plastik şişe toplayarak sürdürüyorum. Bir sıcak çorba ve ekmek bulamadığım günler oluyor. Bana sahip çıksınlar tekrar eski günlerime dönmek istiyorum. Devletimiz bana bir konteyner verse yeter."